Za morzem smutku jest rzeka. Wielka, szeroka, powolna rzeka słodkiej wody. Toczy się leniwie ponad piaskiem i mułem, odbija chmury, błękit, gwiazdy. Karmi wodorosty, trzciny, ryby, raki, komary i ważki. Nieprzejrzysta, głęboka i płytka, niewiadoma. Czasem wiatr marszczy jej powierzchnię. Zimą zamarza, latem nagrzewa się jak jezioro. Wydaje się stojąca i martwa, jednak płynie.
Rzeka nic.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz